Vlak voor de zomer verschenen in de media artikelen over de (veronderstelde) reikwijdte van het verschoningsrecht van advocaten. Collega AR-lid Petra van Kampen schreef hierover al een blog. Het is niet voor het eerst dat dit onderwerp in de belangstelling staat. Vanuit de hoek van de (fiscale) opsporing is meer dan eens gepleit voor een stevige inperking van dit recht.
Kent u dat verhaal over de rups die niet kan stoppen met eten? Aan het eind blijkt de rups van al het eten een vlinder te zijn geworden. Typisch geval van een happy end. Zal de telkens terugkerende discussie over de inperking van het professioneel verschoningsrecht ook zo’n ‘eind goed, al goed’-moment kennen?
Tijdens mijn dekenrede in januari refereerde ik aan een voorval in september waarbij Belgische advocaten de toegang tot de Verenigde Staten was geweigerd, enkel omdat zij terreurverdachten hadden bijgestaan. Onvoorstelbaar, maar waar. Afgelopen week, krap twee maanden later, bleek dat een Nederlandse advocaat hetzelfde is overkomen. Geweigerd omdat hij advocaat is.